Η πρώτη βράβευση

Η Νόπη, ο υποφαινόμενος, η Λίζα και ο Λάζαρος


Τα αισθήματα μου ανάμικτα. Απο τη μια μεριά σίγουρα χαρά. Κάθε συγγραφέας ή κάθε επίδοξος συγγραφέας σίγουρα αισθάνεται χαρά όταν το έργο του (μικρό ή μεγάλο)τυχαίνει κάποιας αναγνώρισης απο τρίτους. Όταν κάποιο απο τα πνευματικά "παιδια" του προκόβει.
Απο την άλλη δεν είμαι σίγουρος αν θα συμμετέχω σε παρόμοιο διαγωνισμό στο μέλλον.
Κι αυτό γιατί σε τέτοιους διαγωνίσμους όπως αυτός έχω την αίσθηση που έχει ο γονιός που στέλνει το παιδί του στα καλλιστεία! Παρόλα αυτα η διοργάνωση του διαγωνίσμου απο την αρχή μεχρι και τη βράβευση(απο όπου και η φωτογραφία άνωθεν του κειμένου)ήταν -κατα την ταπεινή μου γνώμη-άψογη. Κι αυτό γιατί γινόταν απο ανθρώπους με μεράκι που αγαπούν αυτό που κάνουν. Κι οφείλω για μια ακόμη φορά να ευχαριστήσω τόσο την κριτική επιτροπή που βράβευσε το διήγημα μου, όσο και την οικογένεια μου καθώς και τους φίλους μου που όλα αυτά τα χρόνια με στηρίζουν και με ανέχονται...
Να είστε όλοι καλά!